هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از صائب تبریزی است که در آن شاعر از عشق، جمال معشوق، وصف طبیعت و مفاهیم عرفانی سخن می‌گوید. او از درد عشق، ناله‌هایش، و تأثیرات آن بر جهان اطراف می‌گوید و از مفاهیمی مانند آزادی، شهادت، و ناپایداری دنیا نیز یاد می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از اشارات فلسفی و عرفانی نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

غزل شمارهٔ ۳۴۷۳

تا مرا در نظر آن حسن خداداد آمد
هر سر موی مرا نام خدا یاد آمد

چون دل از دامن صحرای جنون بردارم؟
که سرابم به نظر موج پریزاد آمد

در دل سخت تو بیرحم ندارد تأثیر
ورنه از ناله من کوه به فریاد آمد

بر سر سرو چمن فاخته ای می لرزید
جنبش پر کلاه تو مرا یاد آمد

شهپر نصرت و اقبال مصور گردید
تا برون تیغ تو از بیضه فولاد آمد

خط پاکی است ز تاراج خزان هر برگش
هرکه چون سرو درین باغچه آزاد آمد

برمدار از لب خود مهر خموشی زنهار
که درین شیشه سربسته پریزاد آمد

بر سر خاک شهیدان تو نیایی، ورنه
نقش شیرین به سر تربت فرهاد آمد

زلف مشکین تو در دلشکنی بود علم
خط شبرنگ برای چه به امداد آمد؟

مستمال از رقم عزل نگشته است کسی
چون ز خط غمزه او بر سر بیداد آمد؟

صائب از ملک عدم این دل بی حاصل من
به چه امید به معموره ایجاد آمد؟
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۴۷۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۴۷۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.