هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی به موضوعات فلسفی و عرفانی مانند زوال دنیا، فریبندگی ظواهر، و تأمل در معانی عمیق زندگی می‌پردازد. شاعر با استفاده از استعاره‌ها و تصاویر زیبا، از ناپایداری کمالات دنیوی و خطرات نفس‌پرستی سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۳۷۱۷

نشاط عالم فانی ملال می آرد
چو لاله دل سیهی رنگ آل می آرد

مرا ز کاهش ماه تمام، روشن شد
که هر کمالی با خود زوال می آرد

فریب زینت دنیا مخور ز ساده دلی
که گوشوار زرش گوشمال می آرد

نفس درازی بیجا کمند آفتهاست
به گله گرگ سگ هرزه نال می آرد

اگر عرق، نکند پرده داری رویش
که تاب شعشعه آن جمال می آرد؟

به می شکسته شود گر خمار مخموران
مرا نظاره ساقی به حال می آرد

کسی که رام کند آهوان وحشی را
ترا به خون جگر در خیال می آرد

نظر ز لفظ به معنی است موشکافان را
مرا به دام کجا خط و خال می آرد؟

خیال آن دهن و فکر آن میان صائب
مرا به عالم فکر و خیال می آرد
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۷۱۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۷۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.