هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی بیانگر احساسات شاعر دربارهٔ تنهایی، بی‌اعتباری، و انتقام است. شاعر از تب و خمار، غبار روی آینه، و بی‌اعتباری نزد دیگران سخن می‌گوید. همچنین، او از روزگار به عنوان انتقام‌گیرنده یاد می‌کند و به زیبایی‌های طبیعت مانند بنفشه و یاسمن اشاره دارد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی، همراه با اشارات به غم و انتقام، ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده یا سنگین باشد. درک این شعر نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کهن فارسی دارد.
غزل شمارهٔ ۳۷۹۴
ز می مرا تب لرز خمار می گیرد
ز صیقل آینه من غبار می گیرد
من اعتبار ز هرکس گرفتمی زین پیش
کنون ز من همه کس اعتبار می گیرد
ندیده است سیه مستی مرا خورشید
همیشه صبح مرا در خمار می گیرد
بنفشه می دمد از یاسمین اندامت
اگر نسیم ترا در کنار می گیرد
اگر سپند به من جای خویش ننماید
به بزم او که مرا در شمار می گیرد؟
چرا ز خصم کشم انتقام خود صائب؟
چو انتقام مرا روزگار می گیرد
ز صیقل آینه من غبار می گیرد
من اعتبار ز هرکس گرفتمی زین پیش
کنون ز من همه کس اعتبار می گیرد
ندیده است سیه مستی مرا خورشید
همیشه صبح مرا در خمار می گیرد
بنفشه می دمد از یاسمین اندامت
اگر نسیم ترا در کنار می گیرد
اگر سپند به من جای خویش ننماید
به بزم او که مرا در شمار می گیرد؟
چرا ز خصم کشم انتقام خود صائب؟
چو انتقام مرا روزگار می گیرد
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۷۹۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۷۹۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
