هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و عرفانی از صائب تبریزی، به زیبایی رابطه‌ی عشق و رنج را به تصویر می‌کشد. شاعر با استفاده از تصاویر شاعرانه‌ای مانند ستاره‌ی سوخته، غنچه‌ی شب‌زنده‌دار، و لاله‌ی داغدار، عشق را به عنوان نیرویی توصیف می‌کند که هم می‌سوزاند و هم می‌سازد. او همچنین به مفاهیمی مانند صبر، فقر، و امید اشاره می‌کند و بر این باور است که رنج‌های عشق می‌توانند به رشد و تعالی منجر شوند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه‌ی این شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از تصاویر شاعرانه، مانند سوختن و رنج، ممکن است برای کودکان مناسب نباشد.
غزل شمارهٔ ۳۸۰۴
دل مرا نگه گرم یار می سازد
ستاره سوخته را این شرار می سازد
نوای مرغ سحرخیز حالتی دارد
که غنچه را دل شب زنده دار می سازد
چراغ خلوت یکدیگرند سوختگان
مرا چو لاله دل داغدار می سازد
شکستگان جهانند مومیایی هم
دل مرا شکن زلف یار می سازد
کسی که بر دل درویش می گذارد دست
بنای دولت خود پایدار می سازد
اگر سحاب کند سبز تخم سوخته را
ستاره سوخته را هم بهار می سازد
هزار خانه زین بیشتر تهی کرده است
اگرچه دیگری او را سوار می سازد
چها کند به دل صائب آتشین رویی
که آب آینه را بیقرار می سازد
ستاره سوخته را این شرار می سازد
نوای مرغ سحرخیز حالتی دارد
که غنچه را دل شب زنده دار می سازد
چراغ خلوت یکدیگرند سوختگان
مرا چو لاله دل داغدار می سازد
شکستگان جهانند مومیایی هم
دل مرا شکن زلف یار می سازد
کسی که بر دل درویش می گذارد دست
بنای دولت خود پایدار می سازد
اگر سحاب کند سبز تخم سوخته را
ستاره سوخته را هم بهار می سازد
هزار خانه زین بیشتر تهی کرده است
اگرچه دیگری او را سوار می سازد
چها کند به دل صائب آتشین رویی
که آب آینه را بیقرار می سازد
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۸۰۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۸۰۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
