نگه ز دیده من اشکبار برخیزد
نفس ز سینه من زخمدار برخیزد

هزار میکده خون حلال می باید
که نرگس تو ز خواب خمار برخیزد

بر آبگینه من گرد راه افشاند
درین خرابه ز هر جا غبار برخیزد

اگر قدم به تماشای طور رنجه کنی
به پیش پای تو بی اختیار برخیزد

محیط گرد یتیمی نشست از گوهر
به اشک چون ز دل من غبار برخیزد؟

چنین که پیکر من نقش بر زمین بسته است
غبار چون ز من خاکسار برخیزد؟

گذشت قافله فیض و ما گرانجانان
نشسته ایم که باد بهار برخیزد

کلاه گوشه قدرش بر آسمان ساید
چو شعله هر که به تعظیم خار برخیزد

به زیر تیغ زند هرکه دست و پا صائب
ز خاک روز جزا شرمسار برخیزد