هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی بیانگر درد و رنج درونی شاعر است که از ناملایمات زندگی و ناامیدی‌هایش سرچشمه می‌گیرد. او از نگاه کشنده نرگس، فتنه‌های فلک، و آه سردی که از سینه‌اش برمی‌خیزد سخن می‌گوید. همچنین، شاعر به ناتوانی در رساندن درد خود به دیگران اشاره می‌کند و تأکید دارد که اگر کلامش شنیده شود، ناله‌اش از درد برمی‌خیزد.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مضامین عمیق عرفانی و دردهای درونی است که درک آن به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند ناامیدی و فتنه‌های فلک ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین باشد.
غزل شمارهٔ ۳۸۱۹
به ناله ای ز دل ما چه درد می خیزد؟
ز یک نسیم چه مقدار گرد می خیزد؟
نگاه نرگس نیلوفری کشنده ترست
که فتنه از فلک لاجورد می خیزد
اگر چو صبح کشم آفتاب را در بر
همان ز سینه من آه سرد می خیزد
چو شمع موی سرم آتشین به چشم آید
ز خاک سوختگان سبزه زرد می خیزد
سپهر سفله که باشد که دست من گیرد؟
ز خاک، مرد به امداد مرد می خیزد
خرابی دل ما لشکری نمی خواهد
ز نام سیل ازین خانه گرد می خیزد
نمی رسند به درد سخن سخن سنجان
وگرنه ناله صائب ز درد می خیزد
ز یک نسیم چه مقدار گرد می خیزد؟
نگاه نرگس نیلوفری کشنده ترست
که فتنه از فلک لاجورد می خیزد
اگر چو صبح کشم آفتاب را در بر
همان ز سینه من آه سرد می خیزد
چو شمع موی سرم آتشین به چشم آید
ز خاک سوختگان سبزه زرد می خیزد
سپهر سفله که باشد که دست من گیرد؟
ز خاک، مرد به امداد مرد می خیزد
خرابی دل ما لشکری نمی خواهد
ز نام سیل ازین خانه گرد می خیزد
نمی رسند به درد سخن سخن سنجان
وگرنه ناله صائب ز درد می خیزد
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۸۱۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۸۲۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
