هوش مصنوعی: این متن شعری است که به زیبایی‌های طبیعت، عشق، تقدیر و ناکامی‌های زندگی می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند نسیم صبح، طره‌های مو، تیغ برق، ابر، طلا، و هما استفاده کرده تا احساسات عمیق انسانی مانند عشق، حیا، سعادت، و ناامیدی را بیان کند. همچنین، به مفاهیمی مانند تقدیر، زمانه‌ی نامساعد، و دشمنی‌های روزگار اشاره دارد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی است که ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات به ناکامی‌ها و دشواری‌های زندگی نیاز به تجربه‌ی بیشتری برای درک دارد.

غزل شمارهٔ ۳۹۳۷

نسیم صبح به آن طره دوتا چه کند
به صدهزار گره یک گرهگشا چه کند

ز تیغ برق دل ابر چاک چاک شده است
به حسن شوخ سپرداری حیا چه کند

طلا ز صحبت اکسیر بی نیاز یود
سعادت ازلی سایه هما چه کند

نمی توان به دو بیگانه بود زیر فلک
دل رمیده به یک شهر آشنا چه کند

عنان کشتی دل را به دست غم دادیم
به چار موجه تقدیر ناخدا چه کند

درین زمانه که زاغان شکرشکن شده اند
به استخوان نکند زندگی هما چه کند

ز سنگ ناوک ابرام برنمیگردد
صلابت سخن سخت با گدا چه کند

گره ز غنچه پیکان شود به آتش باز
به عقده دل ماناخن صبا چه کند

نوشت روزی مارا به پاره دل ما
سپهر سفله دگر بیش ازین سخا چه کند

ز چشم منتظران ره سفید گردیده است
نسیم پیرهن مصر رهنما چه کند

نشد حریف فلک چون به دشمنی صائب
نهاد بردل خوددست تاخداچه کند
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۹۳۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۹۳۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.