ز راه صلح مهیای جنگ می آید
ز مومیایی او کار سنک می آید

امید رحم بود کفر ازان خدا ناترس
که گر به کعبه رود از فرنگ می آید

ز شیشه بال پریزاد اگر شکسته شود
خیال یار هم از دل به تنگ می آید

غبار آه ز دل می شود بلند مرا
به شیشه دل هر کس که سنگ می آید

به چار بالش خاراست چون شرر جایم
ز بس که بر من از اطراف سنگ می آید

قد خمیده مرا شد به راه راست دلیل
به صیقل آینه بیرون ز رنگ می آید

چنان به عهد تو شد عام دردمندیها
که بوی درد ز داغ پلنگ می آید

خیال روی تو هم می رود ز دل بیرون
برون ز گوهر اگر آب ورنگ می آید

ز آسمان مقوس ز بس کجی دیدم
کمان به دیده من چون خدنگ می آید

مگر که هست امید اجابتی صائب
که آه بر لب من بی درنگ می آید

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir