هوش مصنوعی: این شعر از حضرت صائب تبریزی، شاعر بزرگ سبک هندی، با زبانی نمادین و پر از استعاره و کنایه، مخاطب را از فتنه‌ها و دام‌های دنیوی برحذر می‌دارد و به سمت عشق حقیقی، پاکی، و بی‌نیازی از تعلقات مادی دعوت می‌کند. شاعر با اشاره به مفاهیمی مانند عشق، تقوا، و دوری از مکر و فریب، راه رستگاری را در گرو بی‌نیازی دل و روی آوردن به معنویات می‌داند.
رده سنی: 15+ این شعر به دلیل استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی، برای درک و لذت بردن نیاز به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک دارد. نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با مضامین آن ارتباط برقرار کنند.

غزل شمارهٔ ۴۰۳۲

حذر ز فتنه آن چشم نیم باز کنید
زمیزبان سیه کاسه احتراز کنید

اگر چو غنچه درین بوستان ز اهل دلید
گره ز جبهه خود بی نسیم باز کنید

به ناز عالم پرکار بر نمی آیید
ز هر چه هست دل خویش بی نیاز کنید

محیط عشق حقیقی در انتظار شماست
گذر چو سیل بهار از پل مجاز کنید

ز بحر آینه سیل صیقلی گردد
معاشرت به حریفان پاکباز کنید

اگر چه تیغ شهادت بلند پروازست
ز روی عجز شما گردنی دراز کنید

زمین نرم بود پرده دار دام فریب
ز مکر دشمن هموار احتراز کنید

اگر ز کوتهی روز عمر درتابید
به آه نیمشب این رشته را دراز کنید

قبای صورتی آب وگل نمازی نیست
ازین لباس برآیید چون نماز کنید

ز هرچه هست بپوشید چشم چون صائب
به روی خود در توفیق را فراز کنید
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۰۳۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۰۳۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.