هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی، با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، به توصیف عشق، مستی، طبیعت و حالات روحی شاعر می‌پردازد. در آن از عناصری مانند شراب، ماه، خورشید، دریا و بهار استفاده شده است تا احساسات عمیق و پیچیده را بیان کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، اشاره‌هایی به شراب و مستی وجود دارد که مناسب گروه‌های سنی بالاتر است.

غزل شمارهٔ ۴۰۷۴

زین نقش نو که روی تو از خط برآب زد
صد حلقه پیچ وتاب فزون آفتاب زد

چشم سیاه مست تو در مجلس شراب
جام هلال را به سر آفتاب زد

فریاد چون سپند ز یاقوت می کشد
برآتشی که تکیه دلم چون کباب زد

در بحر موج خیز حوادث ز سرگذشت
تا یک نفس به کام دل خود حباب زد

از می کسی که خواست به حال آورد مرا
در بیخودی به چهره بلبل گلاب زد

خاشاک سیل کرد رگ خواب خویش را
فصل بهار در ته پل هرکه خواب زد

خون در رگم ز منت خشک محیط سوخت
خوش وقت تشنه ای که قدح در سراب زد

جویای گوهر از خطر اندیشه چون کند
از بهر قطره سینه به دریا سحاب زد

گردید شیرمست در اینجا ز جوی شیر
هرکس پیاله ای دو سه در ماهتاب زد

راه هزار ساله به یک گام قطع کرد
هرکس که پشت پا به جهان خراب زد

حدی که محتسب کند اجرا به حکم حق
صائب به زور خویش مرا این شراب زد
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۰۷۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۰۷۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.