هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی به بیان احساسات عرفانی و عاشقانه می‌پردازد. در آن، تشبیهاتی مانند سرخ شدن رخسار از می، ذوب شدن دل از شعله‌ی عشق، و پاک شدن خون به خاک استفاده شده است. همچنین، اشاره‌هایی به مفاهیمی مانند زهد، نفس، و رسیدن به مقام ملکوت وجود دارد. شاعر از تضادها و تصاویر شاعرانه برای انتقال مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی استفاده می‌کند.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و شاعرانه است که درک آن ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، برخی از اشارات مانند 'می' و 'خون' ممکن است نیاز به تفسیر داشته باشند که برای سنین بالاتر مناسب‌تر است.
غزل شمارهٔ ۴۲۸۲
رخسار او ز می چو عرقناک می شود
هر سینه ای که هست ز دل پاک می شود
افزود آب ورنگ لبش از غبار خط
آن خون کجا نهفته به این خاک می شود
زان سان که موم می شود از شعله نور پاک
دل چون گداخت شعله ادراک می شود
از زهد خشک سرکشی نفس شد زیاد
آتش بلند از خس وخاشاک می شود
آدم ز خلق خوش به مقام ملک رسد
خونی که مشک ناب شود پاک می شود
بر هر که تیغ می کشد آن آفتاب روی
صائب چو صبح سینه من چاک می شود
هر سینه ای که هست ز دل پاک می شود
افزود آب ورنگ لبش از غبار خط
آن خون کجا نهفته به این خاک می شود
زان سان که موم می شود از شعله نور پاک
دل چون گداخت شعله ادراک می شود
از زهد خشک سرکشی نفس شد زیاد
آتش بلند از خس وخاشاک می شود
آدم ز خلق خوش به مقام ملک رسد
خونی که مشک ناب شود پاک می شود
بر هر که تیغ می کشد آن آفتاب روی
صائب چو صبح سینه من چاک می شود
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۲۸۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۲۸۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
