هوش مصنوعی:
این شعر عرفانی از صائب تبریزی درباره عشق حقیقی و تسلیم در برابر آن است. شاعر بیان می‌کند که در سینه عاشقان واقعی هوس راه ندارد و در مسیر عشق، اندیشه‌های دنیوی و محدودیت‌های مادی جایی ندارند. او بر اهمیت تسلیم شدن در برابر عشق و رها کردن تعلقات دنیوی تأکید می‌کند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از استعاره‌های پیچیده در شعر، درک کامل آن را برای مخاطبان جوان‌تر دشوار می‌سازد. همچنین، درک مفاهیمی مانند تسلیم در عشق و گذر از تعلقات دنیوی معمولاً به بلوغ فکری نیاز دارد.
غزل شمارهٔ ۴۳۵۹
در سینه عشاق هوس راه ندارد
در مجمر ما شعله خس راه ندارد
تسلیم شو آن آینه تیغ چو دیدی
اینجا دم بیراه نفس راه ندارد
اندیشه تکلیف در اقلیم جنون نیست
در کوچه زنجیر عسس راه ندارد
ای هرزه درا در گذر از همرهی ما
در قافله عشق جرس راه ندارد
صائب من واندیشه آغوش محال است
در خلوت عشاق هوس راه ندارد
در مجمر ما شعله خس راه ندارد
تسلیم شو آن آینه تیغ چو دیدی
اینجا دم بیراه نفس راه ندارد
اندیشه تکلیف در اقلیم جنون نیست
در کوچه زنجیر عسس راه ندارد
ای هرزه درا در گذر از همرهی ما
در قافله عشق جرس راه ندارد
صائب من واندیشه آغوش محال است
در خلوت عشاق هوس راه ندارد
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۳۵۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۳۶۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
