هوش مصنوعی: این متن یک غزل عاشقانه است که با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، زیبایی معشوق و احساسات شاعر را توصیف می‌کند. شاعر از عناصر طبیعی مانند خورشید، شب، گل، پروانه و یاقوت برای بیان عشق و اشتیاق خود استفاده کرده است.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عاشقانه و استعاره‌های ادبی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. درک کامل آن نیاز به آشنایی با ادبیات و شعر کلاسیک فارسی دارد.

غزل شمارهٔ ۴۴۴۷

با روی تو خورشید درخشان چه نماید
با زلف تو طول شب هجران چه نماید

از خنده خشکی چه نظر آب توان داد
پیش لب او پسته خندان چه نماید

در دیده آن کس که غبار خط او دید
یاقوت چه باشد خط ریحان چه نماید

پروانه به گل کی شود از شمع تسلی
با حسن گلو سوز گلستان چه نماید

در روشنی روز چه پرتو دهد انجم
با چهره خندان لب خندان چه نماید

جایی که بود نه فلک از بی سروپایان
گوی سر ما در خم چوگان چه نماید

با شور محبت چه بود شور قیامت
در پیش نمکزار نمکدان چه نماید

در معرکه هر چند جگر دار بود دل
با آن صفت برگشته مژگان چه نماید

هر چند صنوبر به رعونت علم افروخت
با قامت آن سرو خرامان چه نماید

اوراق دل از ربط نیفتد به گسستن
سی پاره به جمعیت قرآن چه نماید

از خوان قناعت شده چشم ودل ما سیر
در دیده ما نعمت الوان چه نماید

این آن غزل حضرت رکناست که فرمود
پای ملخی پیش سلیمان چه نماید
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۴۴۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۴۴۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.