۲۹۸ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۳۰۴۶

چو صُبح دَم خَندیدی، دَرِ بَلا بَنْدیدی
چو صَیقلی غَم‌ها را، زِ آیِنِه رَنْدیدی

چه جامه‌ها دَردادی، چه خِرقه‌ها دُزدیدی
چه گوش‌ها بِگِرفتی، به عیش دان بِکَشیدی

چه شُعله‌ها بَرکَردی، چه دیک‌ها بِپَزیدی
چه جَسِّ‌ها بِگِرفتی، چه راه‌ها پُرسیدی

زِ عقلِ کُل بِگُذشتی، بُرونِ دلْ بِدَمیدی
گُشادِ گُلْشَن و باغی، چو سَروِ تَر نازیدی

اگر چه خود سَرمَستی، دَهان چرا بَربَستی؟
قَلَم چرا بِشِکَستی؟ وَرَق چرا بِدَریدی؟

چه شاخ‌ها اَفْشاندی، چه میوه‌ها بَرچیدی
تُرُش چرا بِنِشَستی؟ چه طالِبِ تَهدیدی؟
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۰۴۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۰۴۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.