هوش مصنوعی: این شعر عرفانی و اخلاقی از صائب تبریزی، با زبانی نمادین و پر از توصیه‌های حکیمانه، درباره‌ی کنترل نفس، حفظ عفت و قناعت، و اهمیت عشق و محبت سخن می‌گوید. شاعر از دل و عقل می‌خواهد که در برابر وسوسه‌های دنیوی مقاومت کنند و ارزش‌های معنوی را حفظ نمایند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کهن فارسی نیاز دارد. همچنین، استفاده از نمادها و استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۴۷۱۰

ای دل عنان توسن طاقت نگاه دار
پاس شکوه عشق و محبت نگاه دار

ای عقل نیست جای تو سر منزل جنون
این شیشه راز سنگ ملامت نگاه دار

چون داده ای عنان به کف خلق، دل مده
یاری برای گوشه عزلت نگاه دار

لب تر به وصف آب خضر بیش ازین مکن
شرم حضور تیغ شهادت نگاه دار

رغبت مکن به نعمت الوان روزگار
ای شوخ چشم، شرم قناعت نگاه دار

درعالم مجاز نفس را شمرده زن
دم را برای بحر حقیقت نگاه دار

دندان فرو مبر به لب جام بیش ازین
زخمی برای دست ندامت نگاه دار

ای دل چه گرم آه شر ربار گشته ای ؟
مدی برای صبح قیامت نگاه دار

ما را که چون سپند بر آتش نشانده ای
آخر برای گرمی صحبت نگاه دار

داغی است داغ می که به شستن نمی رود
از آب تلخ، دامن عصمت نگاه دار

نتوان گرفت دامن دولت به دست زور
دست دعا برای حمایت نگاه دار

دربزم عشق رخصت جولان شکوه نیست
صائب عنان توسن جرأت نگاه دار
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۷۰۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۷۱۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.