بیا بیا، که چو آبِ حَیات دَرخَورْدی
بیا بیا، که شِفا و دَوایِ هر دَردی

بیا بیا، که گُلِستانْ ثَنات می‌گوید
بیا بیا، بِنِما کَزْ کُجاشْ پَروَردی

بیا بیا، که به بیمارخانه بی‌قَدَمَت
نمی‌رَوَد زِ رُخِ هیچ خسته‌یی، زَردی

بَرآ بَرآ، هَله ای آفتاب، چون بی‌تو
نمی‌رَوَد زِ هوا هیچ تَلْخی و سَردی

بَرآ بَرآ، هَله ای مَهْ، که حیفِ بسیار است
که دیده‌ها همه گریان و تو درین گَردی

بیا بیا که وَلی نِعْمَتِ همه کَوْنی
که مَخْلَصِ دلِ حیران و مُهْرۀ نَردی

بیا بیا و بیاموز بَندۀ خود را
که در اِمامَت و تَعلیم و آگَهی، فَردی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir