اگر تو هَمرَهِ بُلبُل، زِ بَهرِ گُلْزاری
تو خار را همه گُل بین، چو بَهرِ گُل، زاری

نمی‌شِناسی، باشد که خارْ گُل باشد
اگر چه می‌خَلَدَت، عاقِبَت کُند یاری

دَرونِ خار گُل است و بُرونِ خار گُل است
به احتیاط نِگَر، تا سَرِ کِه می‌خاری

چه احتیاط؟ مرا عقل و احتیاط نَمانْد
تو احتیاط کُن آخِر، که مَردِ هُشیاری

غَلَط، تو هم نَتَوانی نگاه داشت مرا
عَجَب، زِ شمعْ تو پَروانه را نِگَه داری؟

خوش است تَلْخیِ دارو و سیلیِ اُستاد
غَنیمَت است زِ یارِ وَفا، جَفاکاری

به دستِ دِلْبَر اگر عاشقی زَبون باشد
زِ عشق و عقل وِیْ است آن، نه از سَبُک ساری

به غیرِ ناز و جَفا، هر چه می‌کُند معشوق
مَباش ایمِن، کان فِتْنه است و طَرّاری

زَبون و دست خوش و عشوه می‌خوریم ای عشق
اگر دروغ فُروشی، وَ گَر مُحال آری

دروغ و عِشوه و صِدْق و مُحالِ او حال است
وَلیک غیر نَبینَد، به چَشمِ اَغْیاری

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir