کسی که دیدن روی تو کرد حیرانش
به دیده آب نگردد ز مهر تابانش

گل عذار ترا حاجت نگهبان نیست
که هست ازعرق شرم خود نگهبانش

کند ز لطف بدن کار اخگر سوزان
فتد اگر گل بی خار در گریبانش

اگر چه مایده حسن را نهایت نیست
ز پاره دل خویش است رزق مهمانش

گل صباح،دربسته آیدش به نظر
فتاد دیده هرکس به روی خندانش

مرا ز پسته دهانی است چشم دلسوزی
که شور حشر بود گرده نمکدانش

به هیچ قطره باران به چشم کم منگر
که هست مخزن گوهر زسینه چاکانش

ز لقمه حرص گدا کم نمی شود صائب
لب سؤال دگر می شود لب نانش