نهفته چون گنه از خلق دار طاعت خویش
به اطلاع خدا صلح کن ز شهرت خویش

ز ارتکاب گنه نیست شرمگینان را
خجالتی که مراهست ازعبادت خویش

دهان سایل اگر پرگهر کنم چو صدف
چو ابر آب شوم ازقصور همت خویش

بهشت اگر ز در خانه ام گذار کند
قدم برون نگذارم ز کنج خلوت خویش

درین جهان پرآشوب اگر حضوری هست
ازان کس است که قانع بودبه قسمت خویش

گرت هواست که فرمانروا شوی صائب
مپیچ ازخط فرمان، سر اطاعت خویش