هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از احساسات عمیق و تصاویر شاعرانه برای بیان درد، اندوه و از دست دادن حیا و ارزش‌ها استفاده می‌کند. شاعر از عناصر طبیعت مانند صحرا، گل، لاله و آفتاب برای انتقال مفاهیمی مانند غم، فریبندگی ظواهر و هشدار درباره غفلت از دوستان واقعی بهره می‌برد.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عاطفی و اخلاقی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه بیشتری نیاز دارد. همچنین استفاده از استعاره‌های پیچیده و مضامین جدی مانند از دست دادن ارزش‌های اخلاقی برای مخاطبان جوان‌تر ممکن است نامناسب یا دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۵۰۶۰
ازآب بازی مژه اشکبار خویش
کردیم همچو دامن صحرا کنار خویش
راه سخن به محمل مقصود یافتیم
همچون جرس ز ناله بی اختیار خویش
ناموس دودمان حیا می رود به باد
چون گل مساز خنده رنگین شعار خویش
خون لاله لاله می چکد از چشم آفتاب
ترکرده ای زشبنم می تا عذار خویش
سنگ غرور بردهن جام جم زنیم
چون بشکنیم ازان لب میگون خمار خویش
سهل است کار دشمن خصم کینه جوی
غافل مشو ز دوستی دوستدار خویش
کردیم همچو دامن صحرا کنار خویش
راه سخن به محمل مقصود یافتیم
همچون جرس ز ناله بی اختیار خویش
ناموس دودمان حیا می رود به باد
چون گل مساز خنده رنگین شعار خویش
خون لاله لاله می چکد از چشم آفتاب
ترکرده ای زشبنم می تا عذار خویش
سنگ غرور بردهن جام جم زنیم
چون بشکنیم ازان لب میگون خمار خویش
سهل است کار دشمن خصم کینه جوی
غافل مشو ز دوستی دوستدار خویش
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۰۵۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۰۶۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
