نریزد اگر آب لطف از جمالش
بسوزد دو عالم ز برق جلالش

مه نو به ناخن زمین می خراشد
ز شرم دوابروی همچون هلالش

کشیده است سر در گریبان سوزن
دم عیسی از شرم لطف مقالش

ز معموره لامکان گرد خیزد
چو درخانه رم نشیند غزالش

سپندی که ازآتش او گریزد
به صد چشم، مجمر بگرید به حالش