شده است از شوق تیغ جان ستانش
وبال خضر، عمر جاودانش

به جای نافه دل بر خاک ریزد
ز زلف و کاکل عنبرفشانش

غبار آلوده گرد کسادی است
نسیم پیرهن در کاروانش

چه باغ است این که دلها را کند آب
ز پشت در صدای باغبانش

ز حیرت آنقدر فرصت ندارم
که درد خود کنم خاطرنشانش

چنان ناسازگارست آن جفا جوی
که نتوان ساخت پیغام از زبانش

ندارد برگ سبزی رنگ، صائب
با این سامان ز باغ و بوستانش