هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که به توصیف قدرت و تأثیر عشق می‌پردازد. عشق در این شعر به عنوان نیرویی پرتوان و فراگیر تصویر شده که بر تمامی عناصر عالم تأثیر می‌گذارد، از ذرات کوچک تا افلاک. شاعر از مفاهیمی مانند فنا، امید و ناامیدی، رنج و شادی عاشقان، و تأثیرات عمیق عشق بر وجود انسان سخن می‌گوید.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن برای مخاطبان زیر 16 سال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از اشارات و استعارات موجود در شعر نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی برای درک کامل دارند.

غزل شمارهٔ ۵۱۷۱

پر صدا شد چینی افلاک ازفغفور عشق
چون شررهر ذره ای بیدار شد از شور عشق

دست بیباکی چو حسن ازآستین بیرون کند
شمسه دار فنا گردد سرمنصور عشق

چون انار از خنده بیجای خود دارد خطر
شیشه نه آسمان ازباده پرزور عشق

چون چراغ صبحگاهی از فروغ آفتاب
پرتو خورشید تابان محو شد درنور عشق

ناامیدی وامید اینجا هم آغوش همند
صبح رادرآستین دارد شب دیجور عشق

در سواد شهر (خون) چون لاله میرد در دلش
هرکه در صحرا نمکچش کرد آب شور عشق

عاشق و اندیشه از زخم زبان، حرفی است این
می کند خون در جگر الماس را ناسور عشق

از دلم هر پاره ای چون گل به راهی می رود
برق دایم تیغ بازی می کند در طور عشق

عاشقان در پرده دل شادمانی می کنند
خنده رسوا ندارد غنچه مستور عشق

بستر و بالین چه می داند مریض عشق چیست
چون سبو از دست خود بالین کند رنجور عشق
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۱۷۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۱۷۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.