هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی‌های معشوق و تأثیرات عشق و سودا بر شاعر می‌پردازد. با استفاده از استعاره‌هایی مانند زلف معشوق، آهوی ختن، و مشک، شاعر احساسات عمیق خود را بیان می‌کند. همچنین، تأثیر عشق بر طبیعت و جهان پیرامون نیز در شعر مشهود است.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عاشقانه و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی ادبی نیاز دارد. همچنین، برخی از تصاویر شعری ممکن است برای مخاطبان جوانتر نامفهوم یا سنگین باشد.

غزل شمارهٔ ۵۲۲۰

زلف تو نفس در جگر باد کند مشک
آهوی تو خون در دل صیاد کند مشک

در هیچ سری نیست که سودای ختن نیست
تا نغز که از بوی خود آباد کند مشک

تا هست سخن، زنده بود نام سخنور
ارواح غزالان ختا شاد کندمشک

در زیر فلک دل چه پر وبال گشاید؟
در نافه سربسته چه فریاد کند مشک

بیخواست جهد ازجگر سوخته اش آه
هرگاه که ازناف ختن یاد کند مشک

گر راه تو افتد به ختا، آهوی چین را
برگرد تو گرداند و آزاد کند مشک

بیرون نتواند شدن ازکوچه آن زلف
صد سال اگر همرهی باد کند مشک

تا گرد سر زلف دلاویز تو گردد
از نکهت خودبال پریزاد کند مشک

فارغ بود ازمنت قاصد دل خونین
صد نامه براز بوی خود ایجاد کند مشک

در چشم غزالان ختا خواب شود خون
افسانه زلف تو چو بنیاد کند مشک

بهر جگر زخمی ما چرخ سیه کار
هرشام ز خون شفق ایجاد کند مشک

چون خامه صائب گره نافه گشاید
دامان زمین را ختن آباد کند مشک
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۲۱۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۲۲۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.