هوش مصنوعی:
این متن شعری از صائب تبریزی است که با استفاده از استعاره‌ها و تمثیل‌های مختلف، بر بی‌ثباتی و ناپایداری دنیا و ناامیدی از وابستگی به امور فانی تأکید می‌کند. شاعر از پیوند زدن به چوب خشک (امور بی‌ثمر)، دل بستن به محبوب خشک (عشق بی‌حاصل)، و زهد ریاکارانه انتقاد می‌کند و به جای آن، روی آوردن به امور ثمربخش و حقیقی را توصیه می‌نماید.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عرفانی و انتقادی است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کهن فارسی نیاز دارد. همچنین، برخی از استعاره‌ها ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.
غزل شمارهٔ ۵۲۲۱
ندامت بود بار مطلوب خشک
مپیوند زنهار با چوب خشک
به نخل ثمردار پیوند کن
مده دل چو قمری به محبوب خشک
مزن با خط سبز چین بر جبین
که سوهان روح است مکتوب خشک
مگر بوی یوسف به کنعان گذشت؟
که چون سرو شد تازه یعقوب خشک
به اهل خرابات مفروش زهد
که آتش فتد زود در چوب خشک
بود زاهد ژاژخا را کلام
چو گردی که خیزد ز جاروب خشک
ز آیینه سیراب نتوان شدن
گذشتیم صائب ز مطلوب خشک
مپیوند زنهار با چوب خشک
به نخل ثمردار پیوند کن
مده دل چو قمری به محبوب خشک
مزن با خط سبز چین بر جبین
که سوهان روح است مکتوب خشک
مگر بوی یوسف به کنعان گذشت؟
که چون سرو شد تازه یعقوب خشک
به اهل خرابات مفروش زهد
که آتش فتد زود در چوب خشک
بود زاهد ژاژخا را کلام
چو گردی که خیزد ز جاروب خشک
ز آیینه سیراب نتوان شدن
گذشتیم صائب ز مطلوب خشک
وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (متقارب مثمن محذوف یا وزن شاهنامه)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۲۲۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۲۲۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
