هم ایثار کردی، هم ایثار گُفتی
که از جورْ دوریّ و با لُطفْ جُفتی

چراغِ خدایی، به جایی که آیی
حَیاتِ جهانی، به هر جا که اُفْتی

تو قانونِ شادی به عالَم نَهادی
چه‌‌ها بَخشْ کردی، چه دُرها که سُفتی

وَلیکِن زِ مَستان، به مَکْر و به دَستان
شرابی‌‌ست نادر، که آن را نَهُفتی

به بازارِ راعی، چه نادرْمَتاعی
به جانْ اَرْ فُروشی یکی عِشوه، مُفتی

به زیر و به بالا، تو بودی مُعَلّا
فَلَک را دَریدی، چَمَن را شِکُفتی

به صورت زِ خاکی، وَزین خاکْ پاکی
چو پاکانِ گَردون، نَخوردی، نَخُفتی

تو کُن شَرح این را که در هر بَیانی
چو بادِ جَنوبی غُباراتْ رُفتی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir