دارم ز دست رفته عنانی ز دود دل
چون زلف تاب داده سنانی ز دود دل

چون لاله سرخ روست درین بوستانسرا
آن را که هست سوخته نانی ز دود دل

بر جا نماند آن که بود چون شراره اش
در زیر پای تخت روانی ز دود دل

چون خامه رهنورد تو هرجا که بگذرد
ماند به یادگار نشانی ز دود دل

دارد خط امان ز تریهای روزگار
آن را که هست آینه دانی ز دود دل

از ما حذر که در دهن آتشین ماست
چون لاله داغ دیده زبانی ز دود دل

در تنگنای سینه من جلوه می کند
هر گوشه سبز مور میانی ز دود دل

تیرش ز سنگ خاره چو ابرو گذر کند
در دست هرکه هست کمانی ز دود دل

افتاده تا به روز قیامت سیاه مست
هرکس که تلخ ساخت دهانی ز دود دل

زان تازه و ترم که رسانیده است عشق
در سینه ام بنفشه ستانی ز دود دل

صائب هوای چشمه حیوان نمی کنم
دارم اگر چه سوخته جانی ز دود دل

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir