هوش مصنوعی: این شعر به بیان تجربیات شاعر از دیدن نور در تاریکی، تلخی‌های زندگی، و امیدهای از دست رفته می‌پردازد. شاعر از مفاهیمی مانند شب، نور، تلخی، امید، و ناامیدی استفاده می‌کند تا احساسات عمیق خود را منتقل کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از تصاویر و مضامین مانند تلخی زندگی و ناامیدی ممکن است برای سنین پایین سنگین باشد.

غزل شمارهٔ ۵۳۰۱

آب حیوان من نهان در ظلمت شب دیده ام
نور بیداری همین در چشم کوکب دیده ام

گر بگویم خواب شیرین تلخ بر مردم شود
آنقدر فیضی که من در پرده شب دیده ام

لب که عقد اوست در افواه مردم سی و دو
در درون حقه اش سی ودو کوکب دیده ام

من که نتوانم سفیدی از سیاهی فرق کرد
شیشه گردون پر از جهل مرکب دیده ام

در گره چیزی ندارند این هوسناکان پوچ
رشته امیدها را رشته تب دیده ام

پای لغز صد هزاران عاشق لب تشنه است
چاه سیمینی که من در سیب غبغب دیده ام

جمله افاق جهان راقطع با سر کرده ام
تا چو ماه از مهر جام خود لبالب دیده ام

مهرتابان چون چراغ روز باشد پیش او
آفتابی را که من در پرده شب دیده ام

جای آرام و قرار از کوته اندیشان شده است
ورنه من روی زمین را پشت مرکب دیده ام

چون به تلخی نگذرانم روزگار خویش را
من که نوش خلق را در نیش عقرب دیده ام

به که مهر خامشی بر لب زنم اظهار را
من که صائب قتل خود در عرض مطلب دیده ام
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۳۰۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۳۰۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.