چند روزی بر در صبر و تحمل می زنم
دست امیدی به دامان توکل می زنم

چند پاداش تنزل سرگرانی واکشم
بعد ازین من هم تغافل بر تغافل می زنم

در خور پروانه من نیست سوز هر چراغ
خویش را بر شعله آواز بلبل می زنم

چون ندارم دسترس بر طره طرار او
درگلستان شانه ای برزلف سنبل می زنم

سوختم از غصه صائب، بعد از ین چون بیغمان
می کشم جام شراب و خنده بر گل می زنم