هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر از عشق و وفاداری خود به معشوق سخن می‌گوید. او از معشوق می‌خواهد که با رفتارش او را ناراحت نکند و به او احترام بگذارد. شاعر ابراز می‌کند که هرچه معشوق انجام دهد، او همچنان وفادار خواهد ماند و حتی حاضر است دل خود را وقف معشوق کند تا او را خوشحال نگه دارد.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عاطفی و عاشقانه است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند وفاداری و تعهد نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی بیشتری دارند تا به درستی درک شوند.
غزل شمارهٔ ۳۱۳۸
آن بِهْ که مرا تَمکین نکُنی
تا هَمچو خودم گَرگین نکُنی
بر رویْ مَنِه تو دستْ مرا
تا مَستِ مرا، غمگین نکُنی
تو رَنگْرَزی، تو نیل پَزی
هان، کایِنِه را زَنگین نکُنی
ای خواجه، بِهِل، فِتْراکِ مرا
تا خَنْگِ مرا، بی‌زین نکُنی
از دور تَرَک، زانو بِزَنی
زانویِ مرا بالین نکُنی
تو هرچه کُنی، داعیِّ تواَم
هرچند که تو آمین نَکُنی
دل را بِرَوَم، مُلْکِ تو کُنم
تا تو دلِ خود پُرکین نَکُنی
رُخساره کُنم وَقْفِ قَدَمَت
تا تو رُخِ خود پُرچین نَکُنی
خاموش کُنم، طَبْلَک نَزَنَم
تا از دل و جان تَحْسین نکُنی
تا هَمچو خودم گَرگین نکُنی
بر رویْ مَنِه تو دستْ مرا
تا مَستِ مرا، غمگین نکُنی
تو رَنگْرَزی، تو نیل پَزی
هان، کایِنِه را زَنگین نکُنی
ای خواجه، بِهِل، فِتْراکِ مرا
تا خَنْگِ مرا، بی‌زین نکُنی
از دور تَرَک، زانو بِزَنی
زانویِ مرا بالین نکُنی
تو هرچه کُنی، داعیِّ تواَم
هرچند که تو آمین نَکُنی
دل را بِرَوَم، مُلْکِ تو کُنم
تا تو دلِ خود پُرکین نَکُنی
رُخساره کُنم وَقْفِ قَدَمَت
تا تو رُخِ خود پُرچین نَکُنی
خاموش کُنم، طَبْلَک نَزَنَم
تا از دل و جان تَحْسین نکُنی
وزن: مستفعلتن مستفعلتن
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۱۳۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۱۳۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
