هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از دردها و رنج‌های خود می‌گوید و با استفاده از تصاویر شعری مانند جگری سوخته، گلخن، و شبنم تشنه، احساس ناامیدی و سرگردانی خود را بیان می‌کند. او همچنین به امیدواری‌های کوچک خود اشاره می‌کند، مانند چشم‌داشت به روزن در خانه‌ای دربسته.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عمیق عرفانی و احساسی است که درک آن برای نوجوانان کم‌سن‌وسال ممکن است دشوار باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.

غزل شمارهٔ ۵۶۳۰

جگری سوخته چون لاله ایمن دارم
چون نسوزم، که سر داغ به دامن دارم

غوطه در زنگ زد از سیر چمن آینه ام
چشم امید به خاکستر گلخن دارم

من که هر آبله ام مرکز سرگردانی است
به که چون غنچه گل، پای به دامن دارم

تشنه چشمه خورشید بود شبنم من
چشم ازین خانه دربسته به روزن دارم

لاغری صید زبون از زره داودی است
چشم بد دور ازین جامه که برتن دارم

صائب از شعله آواز که چشمش مرساد
منت گرمی هنگامه به گلشن دارم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۶۲۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۶۳۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.