هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و اخلاقی از صائب تبریزی، بیانگر عشق عمیق و وفاداری شاعر به معشوق است. او از اظهار محبت، قناعت نکردن به کم، و وفاداری به اصول اخلاقی مانند سخاوت و شکرگزاری سخن می‌گوید. همچنین، شاعر از پوچی دنیا و بی‌ثباتی آن یاد می‌کند و بر اهمیت عشق و وفاداری تأکید دارد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عاشقانه و اخلاقی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد. همچنین، برخی از اشارات فلسفی و عرفانی نیاز به درک بالاتری از زندگی و روابط انسانی دارد.

غزل شمارهٔ ۵۶۵۸

به که در پیش تو اظهار محبت نکنم
لب خود زخمی دندان ندامت نکنم

نگرفته است خراج از عدم آباد کسی
چون به یک بوسه ز لعل تو قناعت نکنم؟

آن غیورم که اگر شیشه به من کج نگرد
به قدح دست دراز از سر رغبت نکنم

دل بر این عمر سبکسیر نهادن غلط است
بر سر ریگ روان طرح عمارت نکنم

لب فرو بستنم از شکر نه از کفران است
شکر نعمت ز فراوانی نعمت نکنم

جان و دل زوست، چرا در قدمش نفشانم؟
چون به مال دگری جود و سخاوت نکنم؟

مشربم آب ز سرچشمه مینا خورده است
چون قدح سرکشی از خط اطاعت نکنم

شعله فطرت من نیست به از پرتو مهر
صائب از بهر چه با خاک قناعت نکنم؟
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۶۵۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۶۵۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.