بسته تر شد دل من داد چو خط دست به هم
کار زنجیر کند مور چو پیوست به هم

مژه بر هم زدن یار تماشا دارد
که شود دست و گریبان دو جهان مست به هم

نه چنان گشت پریشان دل صد پاره من
که به شیرازه آن زلف توان بست به هم

مگذر از صحبت یاران موافق زنهار
رشته و موم، شود شمع چو پیوست به هم

زلف او فتنه و خط آفت و خال است بلا
آه از آن روز که این هر سه دهد دست به هم

مگذر از چاشنی شهد خموشی صائب
که ز شیرینی آن، رخنه لب بست به هم

«صائب تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir