هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی بیانگر نگرش شاعر به زندگی، رهایی از تظاهر و پذیرش واقعیت‌های وجودی است. شاعر از نیرنگ‌های دنیا، سادگی دل، و ناامیدی از شادی‌های ظاهری سخن می‌گوید و بر ضرورت پذیرش حقیقت و رهایی از قیدوبندها تأکید دارد.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی موجود در شعر نیاز به درک و تجربه‌ی زندگی دارد که معمولاً در سنین نوجوانی و بزرگسالی قابل درک است. همچنین، برخی از مضامین مانند ناامیدی و انتقاد از جامعه ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین باشد.

غزل شمارهٔ ۵۶۹۰

مختلف چند ازین پرده نیرنگ شویم
پرده بردار که تا جمله یک آهنگ شویم

تخته مشق تجلی است دل ساده ما
ما نه طوریم به یک جلوه سبک سنگ شویم

نیست چون سوخته ای تا دل ما صید کند
به که پنهان چو شرر در جگر سنگ شویم

دانه سوخته خجلت کشد از روی بهار
ما نه آنیم که شاد از می گلرنگ شویم

باختن لازم رنگ است درین بازیگاه
هیچ تدبیر چنان نیست که بیرنگ شویم

دانه سوخته خجلت کشد از روی بهار
ما نه آنیم که شاد از می گلرنگ شویم

باختن لازم رنگ است درین بازیگاه
هیچ تدبیر چنان نیست که بیرنگ شویم

خبر ازکوتهی بال و پر خود داریم
به چه امید برون زین قفس تنگ شویم

می شود بزم می افسرده ز هشیاری ما
چه بر آیینه روشن گهران زنگ شویم

دل تنگ است سراپرده آن جان جهان
صائب از تنگدلیها ز چه دلتنگ شویم؟
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۶۸۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۶۹۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.