به حرف تلخ ز لبهای یار خرسندم
چو طوطیان نبود چشم بر شکر خندم

مرا مکن ز سر کوی خود به خواری دور
که من به یک نگه دور از تو خرسندم

اگر علاقه به مجنون من ندارد عشق
چرا از چشم غزالان کند نظربندم

چو سرو و بید ز بی حاصلی کفایت من
همین بس است که آسوده دل ز پیوندم

به خون بیگنهان نیست تشنه غمزه تو
چنین که من به وصال تو آرزومندم

رسیده است به جایی جنون من صائب
که هیچ کس ز عزیزان نمیدهد پندم