هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر از لذت نوشیدن شراب و مستی سخن می‌گوید، اما با ظرافت اشاره می‌کند که اگر شراب نباشد، می‌توان با آب هم مست شد. او از ملایمت و نرم‌خویی خود می‌گوید و از مواجهه با مشکلات می‌پرسد. همچنین، از عشق و زیبایی معشوق و لذت‌های زندگی مانند بوسه‌های پر شور و شب‌های مهتابی با دختر رز (شراب) سخن می‌گوید.
رده سنی:
18+
محتوا شامل اشارات به مصرف شراب و مستی است که ممکن است برای مخاطبان زیر 18 سال مناسب نباشد. همچنین، مفاهیم عرفانی و عاشقانه‌ی عمیق ممکن است برای کودکان و نوجوانان قابل درک نباشد.
غزل شمارهٔ ۵۷۷۳
به جای باده اگر در پیاله آب کنیم
ز تنگ حوصلگی مستی شراب کنیم
چو نخل موم بر و بار ما ملایمت است
چگونه سینه سپر پیش آفتاب کنیم؟
چو موج بر صف دریا زنیم و خوش باشیم
به خویش کار چرا تنگ چون حباب کنیم؟
اگر نه خاطر روی تو در میان باشد
ز آه چشمه آیینه را سراب کنیم
بیاض گردن او گر به دست ما افتد
چه بوسه های گلوسوز انتخاب کنیم!
کدام عیش به این عیش می رسد صائب؟
که ما و دختر رز سیر ماهتاب کنیم
ز تنگ حوصلگی مستی شراب کنیم
چو نخل موم بر و بار ما ملایمت است
چگونه سینه سپر پیش آفتاب کنیم؟
چو موج بر صف دریا زنیم و خوش باشیم
به خویش کار چرا تنگ چون حباب کنیم؟
اگر نه خاطر روی تو در میان باشد
ز آه چشمه آیینه را سراب کنیم
بیاض گردن او گر به دست ما افتد
چه بوسه های گلوسوز انتخاب کنیم!
کدام عیش به این عیش می رسد صائب؟
که ما و دختر رز سیر ماهتاب کنیم
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلاتن (مجتث مثمن مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۷۷۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۷۷۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
