چو خامه نیست ز من هر سخن که می گویم
که من به دست قضا این طریق می پویم

نظر به عذر گناه است جرم من اندک
به خون ز دامن آلوده داغ می شویم

چو تخم، دانه اشکم نهان بود در خاک
ز بس که گرد حوادث نشسته بر رویم

ز دل سیاهی من آفتاب گم شد و من
هلال عید درین ابر تیره می جویم

ز خواب مرگ جهد خون مرده دلها
به هر طرف که رود آستین فشان بویم

شبی فتاد به کف زلف او و عمری رفت
همان ز هوش روم دست خود چو می بویم

ز پیچ و تاب شدم زلف و از پریشانی
به گردن تو حمایل نگشت بازویم

ز بس که گریه فرو خورده ام به دل صائب
ز جوش دل رگ ابری شده است هر مویم