هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی بیانگر درد و رنج عشق و سوختن در آتش آن است. شاعر از آتش عشق خود می‌گوید که چشمانش از دود آن گریان شده است. او خود را مانند پروانه‌ای می‌داند که به چراغ نیاز ندارد، زیرا خودش آتشی زراندود است. شاعر از سوختن در عشق و تبدیل شدن به خاکستر سخن می‌گوید و احساس می‌کند که در این راه بی‌عاقبت مانده است. او همچنین از ناله‌هایش می‌گوید که اثری نداشته و چهره‌اش از دود آتش عشق تیره شده است. در نهایت، شاعر خود را هم مورد ستایش آفرینش و هم مردود آتش می‌داند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن برای سنین پایین ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از مضامین مانند رنج و سوختن در عشق ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن مناسب نباشد.

غزل شمارهٔ ۵۸۰۶

چشمی به گریه تر نشد از دود آتشم
یارب چه بود مصلحت از بود آتشم؟

پروانه مرا به چراغ احتیاج نیست
چون کرم شبچراغ زراندود آتشم

آسوده اند سوختگان از گداز عشق
از خامیی که هست مرا، عود آتشم

پای چراغ سوختگان است سینه ام
از داغ عشق، کعبه مقصود آتشم

سوزی که هست در جگر من مرا بس است
خامی نمی کند هوس آلود آتشم

دیگر عنان گریه نیارد نگاه داشت
در دیده ای که سرمه کشد دود آتشم

نه مستحق عشقم و نه در خور هوس
بیگانه بهشتم و مردود آتشم

خاکسترست حاصل نشو و نمای من
بی عاقبت چو خرمن نابود آتشم

از آه کم نشد پرکاهی غم از دلم
شد چهره کهربایی ازین دود آتشم

چون گوهر گرامی آدم درین بساط
مسجود آفرینش و مردود آتشم

صائب نگشت نرم دل آهنین من
عمری است گر چه در کف داود آتشم
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۸۰۵
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۸۰۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.