هوش مصنوعی: این متن به مفاهیم فلسفی و اخلاقی مانند خودشناسی، قناعت، و تأثیر اعمال انسان بر زندگی خود و دیگران می‌پردازد. شاعر از انسان می‌خواهد که به درون خود بنگرد و از حرص و طمع دوری کند، زیرا قناعت باعث آرامش و خوشبختی است. همچنین، تأکید می‌شود که اعمال نیک و بد انسان بازتابی از خود اوست و باید مسئولیت اعمال خود را بپذیرد.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و اخلاقی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. نوجوانان و بزرگسالان بهتر می‌توانند با این مفاهیم ارتباط برقرار کنند و آنها را در زندگی خود به کار گیرند.

غزل شمارهٔ ۳۱۷۷

آدمی‌یی، آدمی‌یی، آدمی
بَسته دَمی، زان که نه‌یی آن دَمی

آدمی‌یی را همه در خود بِسوز
آن دَمی‌یی باش اگر مَحْرَمی

کم زد آن ماهِ نو و بَدْر شُد
تا نَزَنی کم، نَرَهی از کَمی

می بِرَمی از بَد و نیکِ کَسان؟
آن همه در توست، زِ خود می‌رَمی

حِرصْ خَزان است و قَناعَت بهار
نیست جهان را زِ خَزانْ خُرَّمی

مغز بَری در غَم؟ نَغْزی بِبَر
بر اَسَد و پیل زَن اَرْ رُستَمی

هَمچو مَلَک جانِبِ گَردون بِپَر
هَمچو فَلَک خَم دِهْ، اگر می‌خَمی
وزن: مفتعلن مفتعلن فاعلن (سریع مطوی مکشوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۱۷۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۱۷۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.