در دلِ من پَردهٔ نو می‌زَنی
ای دل و ای دیده و ای روشنی

پَرده تویی وَزْ پَسِ پَرده تویی
هر نَفَسی شکلِ دِگَر می‌کُنی

پَرده چُنان زن که به هر زَخمه‌یی
پَردهٔ غَفلَت زِ نَظَر بَرکَنی

شب مَنَم و خَلْوت و قِنْدیلِ جان
خیره که تو آتشی یا روغنی

بی من و تو، هر دو تویی، هر دو من
جانِ مَنی، آنِ مَنی، یا مَنی

نکتهٔ چون جان شِنَوَم من زِ چَنگ
تَنْتَنِ تَنْتَن، که تو یعنی تَنی

گَر تَنَم و گَر دِلَم و گَر رَوان
شاد بِدانَم که تواَم می‌تَنی

از تو چرا تازه نباشم؟ که تو
تازگیِ سَرو و گُل و سوسَنی

از تو چرا نور نگیرم؟ که تو
تابِشِ هر خانه و هر روزَنی

از تو چرا زور نیابم؟ که تو
قُوَّتِ هر صَخره و هر آهَنی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir