هوش مصنوعی:
شاعر در این ابیات از عشق، درد و رنج عاشقی، و استفاده از باده به عنوان تسکین دهنده سخن می‌گوید. او از مفاهیمی مانند تیغ، باده، عقل، خال معشوق، و ناله‌های عاشقانه استفاده می‌کند تا احساسات عمیق خود را بیان کند.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مضامینی مانند عشق، درد، و اشاره به مصرف باده است که ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال نامناسب باشد. همچنین، سطح زبان و مفاهیم عمیق شعر نیاز به درک و بلوغ فکری بیشتری دارد.
غزل شمارهٔ ۵۸۱۴
تیغ برهنه را به بغل تنگ می کشم
چون ساغری ز باده گلرنگ می کشم
شبدیز عقل ترک حرونی نمی کند
گلگون باده را به ته تنگ می کشم
خال تو سنگ کم به ترازوی من نهاد
من هم متاع دل به همین سنگ می کشم!
قرب مکان تسلی عاشق نمی دهد
در پای ناقه ناله به فرسنگ می کشم
آتش ز چشم تیشه فرهاد می جهد
هر ناخنی که بر جگر سنگ می کشم
صائب خمار زور چو می آورد به من
مینای باده را به بغل تنگ می کشم
چون ساغری ز باده گلرنگ می کشم
شبدیز عقل ترک حرونی نمی کند
گلگون باده را به ته تنگ می کشم
خال تو سنگ کم به ترازوی من نهاد
من هم متاع دل به همین سنگ می کشم!
قرب مکان تسلی عاشق نمی دهد
در پای ناقه ناله به فرسنگ می کشم
آتش ز چشم تیشه فرهاد می جهد
هر ناخنی که بر جگر سنگ می کشم
صائب خمار زور چو می آورد به من
مینای باده را به بغل تنگ می کشم
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۶
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۵۸۱۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۵۸۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
