هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از عشق و وصال معشوق سخن می‌گوید و از دوری و فراق شکایت می‌کند. او از زیبایی و جمال معشوق تعریف کرده و از تأثیرات عمیق این عشق بر زندگی خود می‌گوید. شاعر همچنین از رحمت و رأفت معشوق طلبیده و از شراب عشق و وصال به عنوان منبع شادی و نور یاد می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و مفاهیم پیچیده‌ی شعری نیاز به سطحی از بلوغ فکری و ادبی دارد.
غزل شمارهٔ ۳۱۷۹
اَیْنَ طَریقُ دارِهِمْ یا سَنَدی وَ سَیِّدی
اِهْدِ اِلیٰ وِصالِهِمْ، ذُبْتُ مِنَ التَّباعُدِ
ای کِه به قَصدْ نیم شب بَسته نِقاب آمدی
آن همه حُسن و نیکویی نیست مُناسبِ بَدی
یافِئَتی فَدَیْتُکُمْ فی اَمَلٍ اَتَیْتُکُمْ
قَدْ قَطَعَتْ وَسایِلی حیلَةُ قَوْلِ حاسِدِ
جانِ شَهان و حاجِبان، چَشم و چراغِ طالِبان
بی تو زِ جان و جا شُدم، تو زِ بَرَم کُجا شُدی؟
یا مَلِکَ الْا یا مِنِ، یا شَرَفَ الْاَماکِنِ
جِئْتُکَ کَیْ تُعیذَنی، سَطْوَةَ کُلِّ مُعْتَدی
یارِ سُرور و دولَتَم، خواجهٔ هر سَعادَتَم
لیک تو با همه جَفا، خوش‌تَر ازین همه بُدی
رَحْمَتُکُمْ مُحیطَةٌ، رَأْفَتُکُمْ بَسیطَةٌ
سادَتَنا، تَقَبَّلوا تَوْبَةَ کُلِّ عابِدِ
مَستِ میی نمی‌شَوَم، جُز زِ شَرابِ اوَّلین
دِهْ قَدَحی، چه کَم شود از خُمِ فَضْلِ ایزدی؟
طَلْعَتُکُمْ بُدورُنا، بَهْجَتُنا وَ نُورُنا
ظَلَّ خَیالُ طَیْفِکُمْ دَوْلَةَ کُلِّ ماجِدٍ
ای دلِ خسته هان و هان، تا نَرَمی زِ سَرخوشان
پا نَکَشی زِ عاشقان، وَرْنه جُهود و مُرتَدی
قِبْلَتُنا خَیالُهُمْ لَذَّتُنا دَلالُهُمْ
یا سَنَدی، جَمالُهُمْ فِتْنَةُ کُلِّ زاهِدِ
قَدرِ وِصالَشان بِدان، یاد کُن آن که پیش ازین
هَمچو زنانِ تَعْزیَت بر سَر و رو هَمی‌زَدی
خادَعَنی وَ غَرَّنی، هَیَّجَنی وَ جَرَّنی
نُورُ هِلالِ وَصْلِکُمْ مِنْ اُفُقٍ مُشَیَّدِ
ای دلِ مَستِ جُست وجو، صورتِ عشق را بگو
بر دو جهان خروج کُن، هرچه کُنی مُؤَیَّدی
اِهْدِ اِلیٰ وِصالِهِمْ، ذُبْتُ مِنَ التَّباعُدِ
ای کِه به قَصدْ نیم شب بَسته نِقاب آمدی
آن همه حُسن و نیکویی نیست مُناسبِ بَدی
یافِئَتی فَدَیْتُکُمْ فی اَمَلٍ اَتَیْتُکُمْ
قَدْ قَطَعَتْ وَسایِلی حیلَةُ قَوْلِ حاسِدِ
جانِ شَهان و حاجِبان، چَشم و چراغِ طالِبان
بی تو زِ جان و جا شُدم، تو زِ بَرَم کُجا شُدی؟
یا مَلِکَ الْا یا مِنِ، یا شَرَفَ الْاَماکِنِ
جِئْتُکَ کَیْ تُعیذَنی، سَطْوَةَ کُلِّ مُعْتَدی
یارِ سُرور و دولَتَم، خواجهٔ هر سَعادَتَم
لیک تو با همه جَفا، خوش‌تَر ازین همه بُدی
رَحْمَتُکُمْ مُحیطَةٌ، رَأْفَتُکُمْ بَسیطَةٌ
سادَتَنا، تَقَبَّلوا تَوْبَةَ کُلِّ عابِدِ
مَستِ میی نمی‌شَوَم، جُز زِ شَرابِ اوَّلین
دِهْ قَدَحی، چه کَم شود از خُمِ فَضْلِ ایزدی؟
طَلْعَتُکُمْ بُدورُنا، بَهْجَتُنا وَ نُورُنا
ظَلَّ خَیالُ طَیْفِکُمْ دَوْلَةَ کُلِّ ماجِدٍ
ای دلِ خسته هان و هان، تا نَرَمی زِ سَرخوشان
پا نَکَشی زِ عاشقان، وَرْنه جُهود و مُرتَدی
قِبْلَتُنا خَیالُهُمْ لَذَّتُنا دَلالُهُمْ
یا سَنَدی، جَمالُهُمْ فِتْنَةُ کُلِّ زاهِدِ
قَدرِ وِصالَشان بِدان، یاد کُن آن که پیش ازین
هَمچو زنانِ تَعْزیَت بر سَر و رو هَمی‌زَدی
خادَعَنی وَ غَرَّنی، هَیَّجَنی وَ جَرَّنی
نُورُ هِلالِ وَصْلِکُمْ مِنْ اُفُقٍ مُشَیَّدِ
ای دلِ مَستِ جُست وجو، صورتِ عشق را بگو
بر دو جهان خروج کُن، هرچه کُنی مُؤَیَّدی
وزن: مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن (رجز مثمن مطوی مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۱۷۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۱۸۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
