۲۹۹ بار خوانده شده

غزل شمارهٔ ۳۱۸۱

ما اَنْصَفَ نَدْمانی، لَوْ اَنْکَرَ اِدْمانی
فَالْقَهْوَةُ مِنْ شَرْطی، لَاالتَّوْبَةُ مِنْ شانی

رَیحان به سُفال اَنْدَر بسیار بُوَد دانی
آن جامِ سُفالین کو؟ وان راوَقِ ریحانی؟

لَوْ تَمْزُجُها بِالدَّمْ، مِنْ اَدْمَعُ اَجْفانی
یَزْدادُ لَها صَبْعٌ فی اَحْمَرِ اَلْقانی

صَف‌‌‌های پَری رویان، در بَزمِ سُلَیمانی
با نَغْمهٔ داوودی، مُرغِ خوشِ اَلْحانی

یا یُوْسُفُ عَلِّلْنی، لَوْ لامَکَ اِخْوانی
کَمْ مِنْ عِلَلٍ یَشْفی، مِنْ عِلَّةِ اَحْزانی

شو گوشِ خِرَد بَرکَش، چون طِفْلِ دبستانی
تا پیرِ مُغان بینی در بُلبُله گَردانی

اَقْبَلْتَ عَلیٰ وَصْلی، راحَلْتَ لِهِجْرانی
اَیْنَ الْقَدَمُ الْاَوَّل؟ اَیْنَ النَّظُرُ الثّانی
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۱۸۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۱۸۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.