ما تلخی جهان به رخ تازه می کشیم
این زهر را زیاده ز اندازه می کشیم

محتاج اشک ما نبود آب و رنگ حسن
از سادگی به چهره گل غازه می کشیم

آشفتگی است لازم جمعیت حواس
بیجا ز چرخ منت شیرازه می کشیم

افسرده است مستی ما چون خمار ما
ما جام را به تلخی خمیازه می کشیم

از گل هزار حلقه رنگین درین چمن
در گوش عندلیب ز آوازه می کشیم

می سوزد از شفق نفس خونچکان ما
تا همچو صبح یک نفس تازه می کشیم

بیشی کمی است شوق چو افتاد بی شمار
دریا کشیم و باده به اندازه می کشیم

چون بلبل دراز نفس منت بهار
صائب درین چمن پی آوازه می کشیم