هوش مصنوعی:
این متن شعری عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از عشق و مستی معنوی سخن می‌گوید. او از یار خود می‌خواهد که به دلش رحم کند و از او دوری نکند. شاعر از شراب و مستی به عنوان نمادی از عشق الهی یاد می‌کند و از شب و ماه به عنوان نشانه‌هایی از زیبایی و جذابیت عشق سخن می‌گوید. در نهایت، شاعر از جنون و مستی عشق و از دست دادن وقار به عنوان بخشی از این تجربه عرفانی یاد می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از نمادهایی مانند شراب و مستی ممکن است نیاز به تفسیر و درک بالاتری داشته باشد که مناسب سنین بالاتر است.
غزل شمارهٔ ۳۱۹۴
وَقتَت خوش ای حَبیبی، بِشْنو به حَقِّ یاری
اِرْحَمْ حَنینَ قَلْبی لا تَسْعَ فی ضِراری
دل را مَکُن چو خاره، مَگْزین زِ ما کنارِه
یا مُنْیَةَ الْفُوادِ، دارِ وَلا تُمارِ
ساقیِّ خاصِ روحی، دَر دِهْ میِ صَبوحی
اَللَّیْلُ قَدْ تَوَلّیٰ وَ الْبَدْرُ فِی التَّواری
ای بُرده هوشِ ما را، یار آر دوشِ ما را
اَسْقَیْتَنا کُؤُسًا صِرْفًا عَلَی الْخُمارِ
مار را خراب کردی، غَرقِ شراب کردی
حَتّیٰ بَدا وَ اَفْشا، ما کانَ فی سِراری
سُلطانِ خَیلِ مایی، لیلیِّ لَیْلِ مایی
یا لَذَّةَ اللَّیالی، یا بَهْجَةَ النَّهارِ
ای سِرِّ طورِ سینا وِیْ نورِ چَشمِ بینا
اَنْتَ الْکَبیرُ فینا، فَارْحَمْ عَلَی ااصِّغارِ
هین نوبَتِ جُنون شُد، مَستیِّ ما فُزون شُد
یا مُسْکِرَالْعُقُولِ، یا هادِمَ الْوَقارِ
شاهِ سُخَن وَرْ آمد، موجِ سُخَن دَرآمد
نَحنُ الصَّدا نُصَدّی، وَاللّهُ خَیْرُ قاری
اِرْحَمْ حَنینَ قَلْبی لا تَسْعَ فی ضِراری
دل را مَکُن چو خاره، مَگْزین زِ ما کنارِه
یا مُنْیَةَ الْفُوادِ، دارِ وَلا تُمارِ
ساقیِّ خاصِ روحی، دَر دِهْ میِ صَبوحی
اَللَّیْلُ قَدْ تَوَلّیٰ وَ الْبَدْرُ فِی التَّواری
ای بُرده هوشِ ما را، یار آر دوشِ ما را
اَسْقَیْتَنا کُؤُسًا صِرْفًا عَلَی الْخُمارِ
مار را خراب کردی، غَرقِ شراب کردی
حَتّیٰ بَدا وَ اَفْشا، ما کانَ فی سِراری
سُلطانِ خَیلِ مایی، لیلیِّ لَیْلِ مایی
یا لَذَّةَ اللَّیالی، یا بَهْجَةَ النَّهارِ
ای سِرِّ طورِ سینا وِیْ نورِ چَشمِ بینا
اَنْتَ الْکَبیرُ فینا، فَارْحَمْ عَلَی ااصِّغارِ
هین نوبَتِ جُنون شُد، مَستیِّ ما فُزون شُد
یا مُسْکِرَالْعُقُولِ، یا هادِمَ الْوَقارِ
شاهِ سُخَن وَرْ آمد، موجِ سُخَن دَرآمد
نَحنُ الصَّدا نُصَدّی، وَاللّهُ خَیْرُ قاری
وزن: مفعول فاعلاتن مفعول فاعلاتن (مضارع مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۱۹۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۱۹۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
