یا ساقِیَ الحَیّ، اِسْمَع سُوالی
اُنْشُدْ فُوادی، وَاخْبِرْ بِحالِ

قالو تَسَلّیٰ، حاشا وَ کَلّٰا
عِشقٌ تَجَلّیٰ مِنْ ذِی الْجَلالِ

اَلْعِشْقُ فَنّی، وَالشَّوْقُ دَنّی
وَالْخَمْرُ مِنّی، وَالسُّکْرُ حالی

عِشْقُ وَجیهی، بَحْرٌ یَلیهِ
وَالْحُوتُ فیهِ رُوحُ الرِّجالِ

اَنْتُمْ شِفایی، اَنْتُمْ دَوایی
اَنْتُمْ رَجایی، اَنْتُمْ کَمالی

اَلْفَخُّ کامِنْ، وَالْعِشْقُ آمِنْ
وَالرَّبُّ ضامِنْ، کَیْ لاتُبالی

عِشْقٌ مُؤَبَّد، قَتْلی تَعَمَّدْ
وَ اَنا مُعَوَّدْ، بَأْسَ النِّزالِ

گفتم که ما را هنگامه بِنْما
گفت اینک امّا، تو در جَوالی

بِدْران جَوال و سَر را بُرون کُن
تا خود بِبینی کَنْدَر وِصالی

اَنْدَر رَه جان پا را مَرَنْجان
زیرا هُمایی، با پَرّ و بالی

گفتم که عاشقْ بینَد مُرافِق؟
گفتا که لالا اِنْ کانَ سالی

گفتم که بُکْشی تو‌‌ بی‌گُنَه را
گفتا کَذا هُواَلْوَصْلُ غالی

گفتم چه نوشَم زان شَهْد؟ گفتا
مومَتْ نباشد هان، تا نَمالی

اَنْعِمْ صَباحًا، وَاطْلُبْ رَباحًا
وَابْسُطْ جَناحًا فَالْقَصْرُ عالی

می نال چون نا، خوش هم نِشینا
حَقّ است بینا، هر چون که نالی

اِنّا وَجَدْنا دُرًّا، فَقَدْنا
لَمَّا وَلَجْنا، مَوجَ اللَّیالی

می‌گَرد شب‌ها، گِردِ طَلَب‌ها
تا پیشَت آید نیکو سِگالی

می‌گَرد شب در، مانندِ اَخْتَر
اِنَّ اللَّیالی بَحْرُاللَّلآلی

دارم رَسولی، امّا مَلولی
یارَبِّ خَلِّصْ، عَنْ ذِی الْمَلالِ

عِنْدی شَرابٌ لَوْذُقْتَ مِنْهُ
بس شیرگیری، گرچه شُغالی

دَرکَش چو اَفْیون، وارَهْ تو اکنون
گَهْ در جوابی، گَهْ در سوالی

من سخت مَستَم،‌‌ بی‌خود خوشَسْتَم
یا مَنْ تَلُمْنی، لَمْ تَدْرِ حالی

جانا فُرود آ، از بامِ بالا
وَانْعِمْ بِوَصْلٍ، فَالْبَیْتُ خالی

گفتم که بِشْنو، رَمزی زِ بَنده
گفتا که اُسْکُتْ یا ذَاالْمَقالِ

گفتم خَموشی صَعْب است گفتا
یا ذَاالْمَقالِ، صِرْذَاالْمَعالی

کَس نیست مَحْرَم، کوتاه کُن دَم
وَاللّهُ اَعْلَمْ، وَاللّهُ تالی

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir