هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی، شاعر پرآوازه سبک هندی، بیانگر احساسات عمیق عرفانی و عاشقانه است. شاعر با استفاده از تصاویر زیبا و استعاره‌های پیچیده، از عشق الهی، درد فراق، و عظمت وجود خود سخن می‌گوید. او خود را مظلوم ولی در عین حال توانمند می‌داند و از ناتوانی دیگران در برابر عظمت خود یاد می‌کند. همچنین، اشاره‌هایی به مفاهیمی مانند عرفان، هستی‌شناسی، و قدرت تخیل شاعرانه دارد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و زبان فاخر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۶۱۱۲

آه مظلوم است در بالا دوی ادراک من
از زبردستی به ساق عرش پیچد تاک من

کیست دیگر تا تواند دست با من کوفتن؟
کآسمان باآن زبردستی بود در خاک من

نیست چین نارسایی در کمند فکرتم
هست گیراتر ز چشم آهوان فتراک من

چون پر پروانه سوزد پرده افلاک را
گر نفس در دل ندزدد شعله ادراک من

اشک نیسان چون صدف گوهر شود در سینه ام
وقت تخمی خوش که افتد در زمین پاک من

جوهر ذاتی نمی گرداند از شمشیر روی
می زند سرپنجه با دریا خس و خاشاک من

شمع عالمسوز را انگشت زنهاری کند
چون به محفل رو نهد پروانه بی باک من

سیر چشمان را نظر بر جامه پوشیده نیست
ورنه بوی پیرهن باشد گریبان چاک من

می شود صائب ز سوز سینه ام عالم فروز
گر چراغ کشته ای آرد کسی بر خاک من
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۱۱۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۱۱۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.