هوش مصنوعی: این شعر از هلالی جغتایی با مضامین اخلاقی و عرفانی، به انسان‌ها توصیه می‌کند که از غفلت دوری کرده، به اصلاح نفس بپردازند و با اعمال نیک مانند بخشش، مهربانی و صداقت، زندگی معنوی و دنیوی خود را بهبود بخشند. شاعر با استفاده از استعاره‌های زیبا، مخاطب را به تفکر و عبرت‌گیری از جهان فرامی‌خواند.
رده سنی: 15+ مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی موجود در شعر نیاز به درک و تجربه‌ی زندگی دارد که معمولاً از سنین نوجوانی به بعد برای مخاطبان قابل درک می‌شود. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای کودکان دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۶۲۲۴

برآورد از نهادت گرد عصیان، گریه ای سر کن
اگر دل را نسازی آب، باری دیده ای تر کن

ز غفلت چند خواهی روز را شب کرد ای غافل؟
شبی را هم ز آه آتشین روز منور کن

نسازی گر دهانی را چو نخل بارور شیرین
خنک از سایه دلها را چو بید سایه گستر کن

سفیدی می کند راه فنا از هر سر مویت
درین وحشت سرا تا پای داری راه را سر کن

به نعل واژگون از راهزن ایمن شود رهرو
چو دل را ساده کردی خانه خود را مصور کن

به شیرینی توان بستن لب بیهوده گویان را
ز هر کس بشنوی تلخی، دهانش پر ز شکر کن

هلالی کرد چشم شور، مه را در تمامی ها
درین عبرت سرا پهلوی چرب خویش لاغر کن

ترا چون خاک خواهد بود آخر بستر و بالین
در ایام حیات از خاک هم بالین و بستر کن

نصیحت کی اثر در سنگ خارا می کند صائب؟
برای این گرانخوابان برو افسانه ای سر کن
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۲۲۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۲۲۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.