مخور ز حرف خنک بر دماغ سوختگان
حذر کن از دل پر درد و دماغ سوختگان

نمی شود ز سیه خانه لیلی ما دور
همیشه زیر سیاهی است داغ سوختگان

ز جام لاله سیراب شد مرا روشن
که می ز خویش برآرد ایاغ سوختگان

بهار تازه کند داغ تخم سوخته را
ز می شکفته نگردد دماغ سوختگان

ز لاله زار دلم تا شکفت دانستم
که مرهم دگران است داغ سوختگان

ز نور زنده دلی آب زندگی خورده است
ز باد صبح نمیرد چراغ سوختگان

چه نعمتی است ندارند بیغمان صائب
خبر ز چاشنی درد و داغ سوختگان