هوش مصنوعی: این متن شعری است که بر مفاهیمی مانند قناعت، رهایی از تعلقات دنیوی، دشواری‌های زندگی، و ضرورت تسلیم در برابر تقدیر تأکید دارد. شاعر از مشکلات جدا شدن از علایق و وابستگی‌ها می‌گوید و به ارزش سادگی و رهایی از دغدغه‌های مادی اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی موجود در این شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد. درک کامل این متن نیاز به تجربه و شناخت بیشتری از زندگی دارد.

غزل شمارهٔ ۶۳۱۷

خوش است مشق قناعت ز بوریا کردن
به خواب، مخمل بی درد را رها کردن

درین ریاض، سرانجام بال پروازست
چو غنچه پیرهن خویش را قبا کردن

چه عقده وا کند از دل جهان پست مرا؟
گره به ناخن پا مشکل است وا کردن

به کیش راه شناسان، نرفتن است صواب
به آن رهی که توان روی بر قفا کردن

در آن مقام که دریا کف آورد بر لب
سبکسری است تظلم به ناخدا کردن

به تخته پاره تسلیم خویش را برسان
که مشکل است درین بحر آشنا کردن

چنین که گرد علایق تراست دامنگیر
سفر ز خود نتوانی به هیچ جا کردن

چنان به خانه فرو رفته ای که ممکن نیست
ترا ز خانه خود چون کمان جدا کردن

ز قید محکم هستی کجا برون آیی؟
ترا که بند قبا مشکل است وا کردن

نمی توان ز دل من کشید پیکان را
که مشکل است دو دل را ز هم جدا کردن

وبال توست درین گلخن آنچه خواهی کرد
به غیر آینه خویش با صفا کردن

خوشم به سوختگی ها که کرده است مرا
چو تخم سوخته فارغ ز آسیا کردن

به جوی شیر توجه نمی کند عاشق
به استخوان نتوان صید این هما کردن

نظر به سرمه مردم سیه مکن صائب
به گریه تا بتوان دیده را جلا کردن
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۳۱۶
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۳۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.